Irena Rochas urodziła się Aniela Tarnowicz w Warszawie w 1906 roku i była najmłodszym dzieckiem w dużej, tradycyjnej polskiej rodzinie wyższej klasy średniej. Wybuch w 1914 roku I wojny światowej zastał Irenę i jej rodzinę w Moskwie, a późniejszy wybuch rewolucji bolszewickiej uniemożliwił im powrót do ojczyzny przez następne cztery lata. Pomimo nieprzerwanej serii tragicznych wydarzeń w rodzinie -- które wydarzyły się po powrocie do Polski -- Irena tkwiła w swej determinacji zrobienia kariery teatralnej. Wprawdzie „danse macabre” jest tańcem śmierci, ostatnim walcem, do którego wszyscy jesteśmy zaproszeni. Ale „Danse Macabre” Ireny –- ze swym interesującym, empatycznym tonem i wywierającą głębokie wrażenie obrazowością -- jest mniej nastawiony na przeżywanie nieuchronności śmierci, a bardziej na afirmację bogactwa życia. Narracja Ireny zaczyna się w Warszawie, kiedy rok 1914 zbliża się złowrogo… Irena ma sześć lat. Siedzi na parapecie okna, w mieszkaniu na końcu ulicy Miedzianej i jest już ciemno...