In opere "De Finibus Bonorum et Malorum," quod Marcus Tullius Cicero scripsit, philosophiae morales antiquae pertractantur, praecipue eorum, qui ad Epicureismum, Stoicismum, et Academicismum pertinebant. Hoc opere, Cicero quinque libros composuit, quorum singuli dialogos continentes diversas philosophorum scholas explorant. Cicero, ut orator et philosophus Romanus, argumenta contra et pro singulis positionibus accurate ponderat, quaerens optimam vitam ducendi rationem, quae summum bonum, sive finem, quem omnes homines quaerunt, adsequi possit. Primo libro, Cicero Epicureorum praecepta explicat, per dialogum interlocutores introducens, qui Epicuri de voluptate doctrinam defendunt, eam summum bonum esse asserentes. Contrario in secundo libro, respondeat Cicero argumentis Epicureorum, suamque perspectivam proponit, negans voluptatem esse finem ultimum et summum bonum. Hoc in parte, Cicero suam eruditionem et eloquentiam ostendit, philosophiam Romanam cum Graeca coniungens, ut lectores ad altiores vitae fines aspirare possint. Tertio et quarto libro, Stoicorum et Academicae sectae doctrinae examinantur. Cicero Stoicorum notionem de natura consentanea vivendi, qua vera felicitas et finis bonorum consistit, exponit, simulque Academicorum scepticismum, qui certitudinem scientiae negant, discutit. Quinto demum libro, Cicero suam sententiam de finibus bonorum et malorum profundius explicat, philosophiam moralem ad vitam cotidianam applicans. Per totum opus, Cicero non solum diversas philosophicas scholas recenset, sed etiam Romanorum culturam et mores illustrat, lectores ad meliorem vitae rationem quaerendam hortans.